İçinde rengarenk boyaların olduğu bir boya sandığı olur içimizde kimilerine ve bana göre. Bu boyalar kullandıkça yerine yenileri eklenen boyalardır. Zihninimizde eşleştirebildiğimiz tüm kelimeler ve renkler kadar boyamız vardır bizim. Bu boyaları kullanıp hayatımızı renklendiririz. Lakin pek çoğumuz boyalarını kullanmaz, uygun zamanı bekleriz. Bu sebeptendir de asla bilemeyiz boyaların bittikçe yenilendiğini. Aslında kısıtlı olan içinde bulunulan andır. Şimdidir. Boyalar hiç tükenmeyecektir fakat kullanabileceğimiz zaman giderek erimektedir.
Bir çocuk yolun karşısında babasının hurda arabasını yüklenir. Bir kaldırım taşının yüksekliği karşısında kaldırır kollarını. Kaldırım taşının yüksekliğine karşı bilmediği bir dilde özgürlük istemektedir. Yürüyüp bir deponun içerisinde, hurda arabasını bırakabilmek ona bisikletini sürebileceği zamanı verecektir. Özgürlüğünü elde edebileceği bisikleti, kendisine ait olmayan bir sorumluluğun ardından belli bir zamanlığına verilecektir kendisine. Belli bir zaman aralığında özgür olan, özgürlüğünü kendisine ait olmayan bir sorumlulukla bulan ve buna rağmen kaldırım taşı kadar yüksek zorlukları olan bir çocuk.
Belki de ‘’kaldırım taşı kadar yüksekliği olan’’ kısmı hafif gelir bizlere, özellikle de kalkan kollarının hurda arabasını iterken ne kadar zorlandığını göremeyecek kadar yakından bakmayan bizlere. Elde edeceği kısıtlı zaman dilimine yine bilmediği bir dilde özgürlük demiştir zamanın birinde ve her gün bir hurda arabası itmektedir onlarca kaldırım taşının üzerine.
Zayıf kollarında herkes tarafından bakılan fakat kimse tarafından görülmeyen küçük bir iz görürüm. Bu küçük iz, bir gençliği hatırlatır bana. Zamanın kapatacağını düşünür kimileri, kimileri küçük izin kapanmasının dikkatleri çekmesinden daha doğru olduğunu düşünür içlerinden. Bir leke imişçesine, sanki bir fırçadan bir parça boya süzülmüş gibi.
Zayıf kollara sahip fakat kollarından beklenmeyecek kadar güçlü, kimilerine göre bir leke olan iz’i ile kollarına yeni izler çizen bu çocuk, bilir ki içindeki rengarenk boyalar hiç tükenmeyecek. Bilir ki, bir gün farklı bir konumda bulunan başka bir iz ile karşılaşırsa herkesten farklı olarak görmenin ve bakmanın farkını herkesten iyi bilecek.
Yol ayrımındaki çocuk, küçük izini saklayadursun. Ben sakladığı küçük izi arar dururum. Bazen bir ân olur. Buldum işte derim, o zamana dek hiç kullanılmamış boyalarım ve az önceye göre daha eksik bir ömür ile bir daha saklanmamak üzere izler çizerim insanların bedenine. Kimi zaman bir dudağın kenarına, kimi zaman bir boyuna veya kaşların tam da ortasına.
Tebessüm ile ilgili bir öneriniz var mı?
Özgürlüğünü kaldırım taşı yüksekliğinde bulan, boyalarını yarına saklayan ve tükenmesinden korkan bizlere, izlerini ve yaşanmışlıklarını başkaları tarafından leke olarak bakılmaması için gizleyen bizlere;
Tebessüm ile ilgili bir öneriniz var mı?
1 yorum
Tebessüm,ağız dolusu gülümsemektir kimimiz için,kimimiz için de kahkahanın daha mütevâzi hâli.Hâlbuki tebessüm iki çift göz ile mümkündür.Gözler iç dünyamızın tam anlamıyla aynasıdır.Bir insanın hissettiklerini patlatılan iki kahkahayla ya da gözlerden yavaşça süzülen iki damla yaşla anlamak pek mümkün değildir.Demem o ki içinizde yaşadınız hüzünleriniz,sevinçleriniz,hayal kırıklıklarınız,keşkeleriniz ve elbette iyi kileriniz;siz her ne kadar kendinize sakladığınızı düşünseniz de hepsini iki çift göz ele verir.Tebessümümüz için gözlerinizdeki ışığı söndüren her şeyden uzaklaşarak bize iyi gelen eylemlerde daha çok bulunmak ve kişiler ile vakit geçirmek izlenebilecek en güzel yoldur.Unutmayalım ki gülümselerimiz bir anlıktır ve geçicidir,tebessüm ettiğimiz ve gözlerimizin içinin parladığı ânları ömür dediğimiz bilinmezlikte çoğaltmak dileğiyle. .