Yanmakta olan bir mumun ne zaman söneceğine karar veren bir rüzgar olurum bazen. Nerden geldiği mühim olmayan fakat geldiği zamanın mumun kaderini belirlediği bir rüzgar olurum. Bu rüzgar kimi zaman başka bedenlerde çıkar karşıma ve benim de içimi söndürür bir mum misali. Islak kaldırımlarda yürürken hangi çatıdan düştüğü belli olmayan bir damlaya yön verir bu rüzgar. Üzerime düşmesin diye adımlarımı sıklaştırırım veya yavaşlarım halbuki. Sonra bu mevzubahis rüzgar geliverir istikametimin aksine, kaçtığım damla düşer üzerime. Bir soğukluk hissederim. Sönen mumun sıcağının birden kesilmesinden daha sıcak bir soğuktur bu. Rüzgar aynı rüzgardır. Ve tabii hissiyatı olsaydı mum benden daha çok üşürdü diye düşünürüm. Fakat mumu söndüren rüzgarın nerden geldiğini umursamaz iken birden önemli oluverir rüzgarın nereden geldiği. Bir başka damlanın beni birkaç saniye üşütmesini engellemek mumun ışığının kesilmesinden daha mühim hale gelmiştir şimdi bana.
Tenim bedenime düşen damlayı kabullenirken kendi sıcağına, damlanın soğuğunu gidermektedir. Damla bedenime göre kendisine ait değildir zira. Fakat zaten düşmüş olan damlanın nerede olduğunun damla için bir sorgusu yoktur. Damlanın ömrü uçuştur. Ait olmadığı bir yerden ait olmadığı bir bedene yaşam denilebilecek kadar sınırlı bir uçuş. Gelgelelim rüzgar nice damlaları yaşamlarını uçuşlarıyla sınırlayarak alıp savurur bir yerden bir yere. Tam da burada rüzgarın bir haksızlık timsali olduğunu düşünürüm. Fakat aynı zamanın içerisinde bir damlanın yaşamına, uçuşuna bile kendisine ait bir ismin verilmediğini hatırlatırım kendime. Damlamak büyük bir haksızlık değil mi?
Damlanın haksızlığına eş mi diye düşünürüm, mumun sönüşüne karar veren rüzgarın istikametin damla beni üşütünceye kadar sorgulanmayışının haksızlığını?
Pervaneler canını ateşten sakınmaz iken, rüzgarın söndürmekte tereddüt ettiği bir mumun alevi bir pervanenin kanadının kenarına dokunur zihnimde. Nerde olduğundan, nereye gideceğinden ziyade düşünceleri olan bir damla bu sefer kendisini oradan oraya savurmakta tereddütsüz bir rüzgar tarafından pervanenin yanan kanadına kondurulur. Pervaneler niçin canını ateşten sakınmaz diye düşünmeden, sorgusuzca kurtarır onu vücudunun yangınından bahsi geçen rüzgar.
Pervanenin ateşten canını sakınmamasına sebep olan umuduna yapılan kıyımın haksızlığına eş mi diye düşünürüm, rüzgarın, onu sorgusuzca kurtarışındaki iyi niyetinin sorgulanmasındaki haksızlığı?
Bir rüzgar olurum bazen. .
