Yeryüzü ve gökyüzü arasında boşluk olarak gördüğümüz ve aslında içimizi dolduran aralıkta yaşadığımız tüm zamanlarda bir akışa hizmet ederiz. Bu akış; fark edebildiğimiz kadarıyla, her şey ilerlerken duraksadığımızda gözlemlediğimiz o hareketliliktir aslında. Bir parçası olduğumuzda tıpkı kendisini oluşturan diğer her detay gibi bize kendisini fark ettirmeden sürüp gider. Ondan olmayı reddederken de ona ait olduğumuz ile yüzleşiriz. Rüzgârda sallanan ağacın yaprakları, bir derede akan su ve caddede içinde yürüdüğümüz kalabalık veya sürekli merak ettiğimiz zaman, bu akışın en fark edilebilir parçalarıdır.
Şimdi, tam da içinde bulunduğumuz bu zaman diliminde içinde yaşadığımız ve biz olmadığımız zamanda dahi başkalarını bünyesine katarak ve onlara hiç hissettirmeden sürüp giden bu akışı biraz olsun gözlemlemek üzere duraksayacağız. Etrafınızdan insanların geçtiğini, bazılarının kolunuza değdiğini, duyduğunuz sesleri ve diğer her şeyi bırakıp olduğunuz yerde durduğunuzu hayal edin. Üstünüzde belki de o gün hiç görmemiş olduğunuz bulutlar olacaktır. Baktığınızda bulutların bir rüzgarda şekillendiğini ve eğer yeterince beklerseniz oldukları yerden ayrıldıklarını göreceksiniz. Hala akışın bir parçasıyız öyle değil mi? İçimizi doldurduğumuz boşluğu tutup bırakmasak bile yine de gökyüzünde bir bulut akışın içerisinde şekil değiştirerek ait olduğu akışı; bir nevi sahip olurcasına değiştirerek çıkıp gider görüş alanımızdan.
Yukarıdaki video Sun Yuan ve Peng Yu’nun 2019 Venedik Bienali’nde sergilenen Can’t Help Myself – Kendime Yardım Edemiyorum isimli eserine aittir. Videodaki robot, kendi sisteminin çalışmasını sağlayan ve hala sızarak akmakta olan kan kırmızısı rengi sıvıyı kendi bedenine tekrar katabilmek üzere çevresinde toplamaya çalışması döngüsünün anlatıldığı bir eser. Bu eserde sıvının kan kırmızısı olması ve robotun kendi bedeninden sızması, robotun onu toplamaya çalışması ve sıvının giderek akması zaman içerisinde kendisinin yavaş yavaş ölmekte olduğunu düşündürür bizlere.
Peki ya bizler; aynı ‘’kendine yardım edemeyen’’ bu robotta olduğu gibi, akışa rağmen reddetseydik kendisinin bir parçası olduğumuzu. Her gün yaşamımızın bir gün son bulacağı gerçeği ile her an tüm vücudumuz ile karşı koymayı deneseydik kendimizden eksilen zamana, başımızı kaldırınca gördüğümüz ve akışa sahip olurcasına ait olan o bulutta olduğu gibi şekillendirebilir miydik bir başkasının durup farkettiği akışını?
Kontrol ve akış böyle zamanlarda bize gerçeği anlatıyor. Kontrol edebildiklerimiz aynı robotta olduğu gibi çoğu zaman bütünün yalnızca bir parçası olan teşbihen kollarımız oluyor. Belki de yalnızca akışın bir parçası olmalı insan, duraksadıkça farkına vardığı ve ait olurcasına sahip olduğu her şeyi daha sık gözlemeli.
Çünkü asıl akış yaşamımızdır.
